Esta é a historia dun conto… que case non conto! Así empeza a narrar a protagonista deste álbum o que lle sucedeu unha tarde cando, mentres estaba a xogar tranquilamente na casa, un oso entrou pola xanela. Oso camiñaba tropezando pola casa, esnaquizando todo canto atopaba. Ela, sen perder a calma, dispúxose a amañar aquela desfeita con cinta adhesiva, ata que viu que Oso case rompe un conto. Daquela enfadouse moito e berroulle. El reaccionou gruñindo e levantando unha pata, como se fose facerlle dano, pero, en realidade, estaba ferido e precisaba axuda. Un libro que, con sinxeleza maxistral, tanto na imaxe como a nivel textual, abre unha fiestra para acordar sentimentos de solidariedade, ofrecer axuda a quen a necesita, manexar situacións pouco habituais e procurar solucións sen perder a calma. A recompensa, sen necesidade de dicilo explicitamente, a amizade. Ademais, no álbum descubrimos que é o propio conto “Oso e mais eu” o obxecto máis valioso, o único que non se pode romper, o que garda a palabra, a imaxe e a emoción que transmite esta historia. Deste xeito, nun xogo de tempos que nos embarca desde o cotián ao mundo da nosa protagonista, experimentamos o que a ela lle acontece, acompañámola na súa aventura, provocando quizais resonancias, actitudes, emocións ou comportamentos que, nun futuro, poden servirnos como un punto de referencia.

Esta é a historia dun conto… que case non conto! Así empeza a narrar a protagonista deste álbum o que lle sucedeu unha tarde cando, mentres estaba a xogar tranquilamente na casa, un oso entrou pola xanela. Oso camiñaba tropezando pola casa, esnaquizando todo canto atopaba. Ela, sen perder a calma, dispúxose a amañar aquela desfeita con cinta adhesiva, ata que viu que Oso case rompe un conto. Daquela enfadouse moito e berroulle. El reaccionou gruñindo e levantando unha pata, como se fose facerlle dano, pero, en realidade, estaba ferido e precisaba axuda. Un libro que, con sinxeleza maxistral, tanto na imaxe como a nivel textual, abre unha fiestra para acordar sentimentos de solidariedade, ofrecer axuda a quen a necesita, manexar situacións pouco habituais e procurar solucións sen perder a calma. A recompensa, sen necesidade de dicilo explicitamente, a amizade. Ademais, no álbum descubrimos que é o propio conto “Oso e mais eu” o obxecto máis valioso, o único que non se pode romper, o que garda a palabra, a imaxe e a emoción que transmite esta historia. Deste xeito, nun xogo de tempos que nos embarca desde o cotián ao mundo da nosa protagonista, experimentamos o que a ela lle acontece, acompañámola na súa aventura, provocando quizais resonancias, actitudes, emocións ou comportamentos que, nun futuro, poden servirnos como un punto de referencia.

Esta é a historia dun conto… que case non conto! Así empeza a narrar a protagonista deste álbum o que lle sucedeu unha tarde cando, mentres estaba a xogar tranquilamente na casa, un oso entrou pola xanela. Oso camiñaba tropezando pola casa, esnaquizando todo canto atopaba. Ela, sen perder a calma, dispúxose a amañar aquela desfeita con cinta adhesiva, ata que viu que Oso case rompe un conto. Daquela enfadouse moito e berroulle. El reaccionou gruñindo e levantando unha pata, como se fose facerlle dano, pero, en realidade, estaba ferido e precisaba axuda. Un libro que, con sinxeleza maxistral, tanto na imaxe como a nivel textual, abre unha fiestra para acordar sentimentos de solidariedade, ofrecer axuda a quen a necesita, manexar situacións pouco habituais e procurar solucións sen perder a calma. A recompensa, sen necesidade de dicilo explicitamente, a amizade. Ademais, no álbum descubrimos que é o propio conto “Oso e mais eu” o obxecto máis valioso, o único que non se pode romper, o que garda a palabra, a imaxe e a emoción que transmite esta historia. Deste xeito, nun xogo de tempos que nos embarca desde o cotián ao mundo da nosa protagonista, experimentamos o que a ela lle acontece, acompañámola na súa aventura, provocando quizais resonancias, actitudes, emocións ou comportamentos que, nun futuro, poden servirnos como un punto de referencia.